To καταστατικό ίδρυσης του Κολλεγίου Αθηνών στις 13/08/1926 προβλέπει ρητώς την «προαγωγή πάσης φύσεως πολιτιστικών εκδηλώσεων και εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων». Από το όραμα των ιδρυτών του, Εμμανουήλ Μπενάκη και Στέφανου Δέλτα, την ουσιαστική στήριξη επιφανών Ελλήνων αλλά και όλης της Ελληνικής κοινωνίας κατά την διάρκεια του ενός αιώνα ιστορίας, μέχρι τις σημερινές άοκνες προσπάθειες του Προέδρου του, του Διοικητικού Συμβουλίου (Board of Directors) και του Συμβουλίου Επιτρόπων (Board of Trustees), ο στόχος της ουσιαστικής παιδείας με βάση την Ελληνική πνευματική κληρονομιά και τις φιλελεύθερες αξίες της Αμερικής αποδεικνύεται κάθε χρόνο με απτά παραδείγματα τους ίδιους τους αποφοίτους του Κολλεγίου Αθηνών. Οι τελευταίοι αυτοί με οχήμα την ακαδημαϊκή αριστεία και την κριτική σκέψη, επιτυγχάνουν διακρινόμενοι για τη δημιουργικότητα τους , τη διάθεση συνεργασίας και το ερευνητικό τους πνεύμα. Σπουδαίοι ευεργέτες στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια την προσπάθεια του Κολλεγίου Αθηνών να καινοτομεί και να προσφέρει στην κοινωνία, υποστηρίζοντας όχι την στείρα μάθηση αλλά την παιδεία μέσω της κριτικής σκέψης, του διαλόγου, της αναζήτησης, των ερεθισμάτων, του συνδυασμού εξάσκησης σώματος, μυαλού και πνεύματος.

Ακολουθώντας την παράδοση των μεγάλων Ελλήνων ευεργετών, ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος δωρίζει όχι απλά ένα κτίριο, αλλά την υλοποίηση ενός οράματος για να στηρίξει την έκθεση στην σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία ως απαραίτητο συστατικό της σύγχρονης εκπαίδευσης, η οποία καλλιεργεί την περιέργεια και ενισχύει την δημιουργικότητα. Η μεγάλη πρόκληση για το Κτίριο Τεχνών Δ. Δασκαλόπουλος είναι ότι καλείται να τοποθετηθεί μέσα σε ένα campus που διαθέτει ένα σημαντικό αριθμό κτιρίων, τα οποία έρχονται από ξεχωριστές χρονικές περιόδους και χαρακτηρίζονται από έντονα διαφορετικά αρχιτεκτονικά στοιχεία. Αυτό το πανέμορφο campus, το οποίο έχει καταφέρει να διατηρήσει την φυσική του ηρεμία και ισορροπία κατά την διάρκεια των δεκαετιών που πέρασαν, δεν χρειάζεται ένα νέο κτίριο που να προσπαθεί να δηλώσει την παρουσία του ανάμεσα στο Μπενάκειο, το Davis, την Lila, το κολυμβητήριο, την βιβλιοθήκη, τον Ιερό Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών (church of the Archangels). Πώς σχεδιάζει κανείς ένα τόσο σημαντικό νέο κτίριο, ορατό από την κεντρική είσοδο του Σχολείου, το οποίο να μπορεί να συνομιλήσει με τα υπόλοιπα πολύ διαφορετικά κτίρια, χωρίς να προσβάλει την φύση γύρω του και ικανό να επιτελέσει επιτυχώς τον διττό λειτουργικό του ρόλο, ως εκπαιδευτικό κέντρο και ως εκθεσιακός χώρος για την καλλιτεχνική εκπαίδευση; Η απάντηση δόθηκε από το ίδιο το τοπίο: η μοναδικότητα αυτού του μαγικού τοπίου συνίσταται στην κλίμακα των μονοπατιών που διακλαδίζονται ανάμεσα σε κυπαρίσσια, ευκάλυπτους, βελανιδιές, πεύκα και ελιές και στους μαθητές που τρέχουν μεταξύ μαθημάτων, διαλείμματος, γυμναστικής, διαβάσματος και παιχνιδιού. «Τραβήξαμε το πράσινο χαλί» αποκαθιστώντας το φυσικό τοπίο και διορθώνοντας το βίαιο όρυγμα στην νοτιοδυτική γωνία του οικοπέδου, εντάξαμε τις εκπαιδευτικές λειτουργίες εσωτερικά με διαμπερείς ελεύθερες κινήσεις –συνέχεια των μονοπατιών- προς όλες τις κατευθύνσεις δημιουργώντας μια εσωτερική αυλή, ενώ πάνω στο νέο πράσινο χαλί ακουμπήσαμε με προσοχή, σε απόσταση από το έδαφος σαν να ίπταται, έναν λιτό, λευκό, τετράγωνης κάτοψης όγκο ιδανικό για να παραλάβει με εσωτερική ευελιξία και μεταβλητότητα τον εκθεσιακό χώρο, την gallery. Παράλληλα, ενισχύσαμε τα υπάρχοντα φυσικά μονοπάτια και τα φέραμε κυριολεκτικά επάνω, μέσα, κάτω, δίπλα σε όλα τα επίπεδα του Κτιρίου Τεχνών. Έτσι δημιουργήσαμε ένα σύνολο εσωτερικών, εξωτερικών και ενδιάμεσων χώρων ικανών να παραλάβουν παράλληλες χρήσεις ταυτόχρονα αλλά και ανεξάρτητα, και να υποδεχτούν εμπειρίες ανακάλυψης, αμφισβήτησης, αναζήτησης, έντασης, ανάτασης, ησυχίας και έκφρασης, με ιδιωτικότητα αλλά και προβολή, με την φύση να εισέρχεται στο κτιριακό σύνολο. Ο λευκός όγκος του εκθεσιακού χώρου είναι διάφανος στις τέσσερις εσωτερικές του πλευρές επιτρέποντας και προκαλώντας την διάδραση με τους χώρους εκπαίδευσης που βρίσκονται κάτω από αυτόν. Η εκπαίδευση συνομιλεί με την τέχνη -τόσο οπτικά όσο και ως ροή κινήσεων- και εξελίσσεται μέσω αυτής.

Το Κτίριο Τεχνών Δ. Δασκαλόπουλος είναι ένα μοναδικό ζωντανό και δημιουργικό περιβάλλον, ένα εργαστήρι έκφρασης και αλληλεπίδρασης, οι χώροι του οποίου μαζί με τον ψηφιακό τους κλώνο το μετατρέπουν σε φωτεινό φάρο που εκπέμπει προς όλους. Ενάντια στην εσφαλμένη άποψη που θέλει την σύγχρονη τέχνη ελιτίστικη, το νέο Κτίριο Τεχνών είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε να σφυρηλατεί τον καλύτερο εαυτό όλων των μαθητών ως μονάδων και ως συνόλου, των οικογενειών τους, των δασκάλων τους, των αποφοίτων του σχολείου, του καλλιτεχνικού κόσμου και των επισκεπτών του, μέσα από μια συμπεριληπτική και διεπιστημονική πρόσβαση στην καλλιτεχνική εκπαίδευση.